ظاهرا" منبع موثقي از ابزار هاي جراحي مورد استفاده در پزشكي توسط پزشكان ايراني در دوره قبل از اسلام وجود ندارد اما در دوره اسلامي پزشكاني نظير محمد ابن ذكريا رازي، طبري ، يعقوب كشكري (متوفي در نيمه دوم قرن چهارم )، علي بن عباس مجوسي اهوازي ، ابن سينا ، ابوالقاسم زهراوي و... در تاليفات خود  به ابزار هاي جراحي اشاره نمودند كه توسط خود آنها ساخته شده است كه از آنجمله مي توان به صناره (چنگك) ، مبوله (ميله اي براي خارج كردن ادرار) ، مبضع (نيشتر) ، مقراض (قيچي) ، منقاش (وسيله اي شبيه موچين) زراقه (سرنگي براي وارد كردن دارو به مثانه) و مثقب (مته) اشاره نمود .

شايد بتوان اذعان نمود كه ابزار هاي جراحي اساسي ترين وسيله در اتاق عمل جهت انجام يك عمل موفق مي باشد . و اطلاعات اندك كه در زمينه ابزار هاي جراحي وجود دارد همواره اين سئوال را در ذهن تداعي مي كند كه : يك ابزار جراحي خوب بايد چه ويژگيهائي داشته باشد . معمولا" تهيه ابزار هاي جراحي بخش عظيمي از هزينه هاي مراكز درماني را تشكيل ميدهد ولي انتخاب ابزار هاي مناسب و همچنين آماده سازي و نگهداري صحيح اين هزينه ها را بطور قابل ملاحظه اي كاهش مي دهد .